Алтамурас Иоаннис

Алтамурас Иоаннис (греч. Ιωάννης Αλταμούρας, Флоренция или Неаполь, Италия 1852 — Спеце, Греция 1878), видный греческий художник-маринист 19-го века, представитель Мюнхенской школы греческой живописи.

Отцом его был итальянский художник и революционер Francesco Saverio Altamura, а матерью Елени Букура, одна из первых греческих художниц, родом из богатой семьи острова Спеце.

Когда А. исполнилось 7 лет, отец оставил семью. Мать с Иоаннисом и младшей дочкой Софией переселилась в Афины, а затем на остров Спеце, чтобы обеспечить семью.

Склонность А. к живописи проявилась с малых лет.

Он был принят в Афинскую школу изящных искусств, где учился живописи у художника Литрас, Никифорос (1871—1872).

Получив стипендию короля Греции Георга-I, А. продолжил учёбу в городе Копенгаген, Дания (1873—1876 гг.), где учился живописи у Carl Frederik Sørensen.

В 1875 г., будучи ещё в Копенгагене, А. выслал на Афинскую выставку Олимпия свою работу «Порт Копенгагена», которая получила серебряную медаль.

Вернувшись в Грецию, А. открыл своё ателье в Афинах, но вскоре заболел туберкулезом и умер в 1878 году в возрасте всего лишь 26 лет.

Работы А. по причине его ранней смерти немногочисленны, но достойны восхищения. Как маринист, он стоит в одном ряду с другим художником 19-го века Воланакис, Константинос.

В 1878 г. (год его смерти) 2 его батальные морские работы — «Сожжение османского фрегата в Эрессос Папаниколисом» и «Морской бой адмирала Миаулиса (Миаулис Андреас-Вокос) у входа в Патры» были представлены на Парижской междунуродной выставке. Одна из его морских работ была представлена на международной выставке в Риме в 1911 г.

Хотя критики и пречисляют А. к Мюнхенской школе греческой живописи, яркость, открытый горизонт и движение в его работах говорят о том, что Алтамурас вышел из строгого академизма Мюнхенской школы и начал ориентироваться на импрессионизм.

Многие из его работ выставлены в Афинской национальной галерее и других музеях Греции.

Ο Ιωάννης Αλταμούρας (Φλωρεντία ή Νεάπολη Ιταλίας, 1852 – Σπέτσες, Μάιος 1878) ήταν έλληνας ζωγράφος του 19ου αι., ο οποίος διακρίθηκε κυρίως για τις θαλασσογραφίες του. 

Πατέρας του ήταν ο ιταλός ζωγράφος και επαναστάτης Φραντσέσκο Σαβέριο Αλταμούρα (Francesco Saverio Altamura) και μητέρα του ησπετσιώτισσα αρχοντοπούλα και πρώτη ελληνίδα ζωγράφος Ελένη Μπούκουρα-Αλταμούρα.

Όταν ο Ιωάννης ήταν επτά ετών, ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένειά του. Η μητέρα του πήρε τον Ιωάννη και την μικρότερη αδελφή του Σοφία και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα προκειμένου να εξασφαλίσει την διαβίωση της οικογένειας.

Από τα παιδικά του χρόνια, ο Ιωάννης έδειξε την έμφυτη κλίση του προς την ζωγραφική. Έγινε δεκτός στην Σχολή των Τεχνών (την μετέπειτα «Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών» της Αθήνας), όπου μελέτησε ζωγραφική κοντά στον Νικηφόρο Λύτρα κατά την διετία 1871–1872. Με υποτροφία του βασιλιά Γεωργίου Α΄, συνέχισε τις σπουδές του στην Κοπεγχάγη κατά την περίοδο 1873–1876 κοντά στον Καρλ Φρέντερικ Σόρενσεν (Carl Frederik Sørensen). Το 1875, και ενώ βρίσκονταν ακόμα στην Κοπεγχάγη, έστειλε στην έκθεση των Ολυμπίων στην Αθήνα το έργο του Το λιμάνι της Κοπεγχάγης, για το οποίο τιμήθηκε με αργυρό μετάλλιο β΄ τάξεως.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, άνοιξε εργαστήριο ζωγραφικής στην Αθήνα, ενώ η φήμη του άρχισε να αυξάνεται. Δυστυχώς, προσβλήθηκε από φυματίωση και πέθανε το 1878, σε ηλικία μόνον 26 ετών. Ο θάνατός του και ο θάνατος της αδελφής του, που είχε συμβεί λίγα χρόνια πριν — επίσης από φυματίωση — οδήγησε την μητέρα του στον νευρικό κλονισμό και την τρέλα.  

Πεθαίνοντας νέος, ο Ιωάννης Αλταμούρας άφησε πίσω του λίγα αλλά αξιοθαύμαστα ζωγραφικά έργα. Οι θαλασσογραφίες του δείχνουν ένα ταλέντο τουλάχιστον ισάξιο του άλλου μεγάλου θαλασσογράφου του 19ου αι., του Κωνσταντίνου Βολανάκη. Το 1878, χρονιά του θανάτου του, δύο πολεμικές θαλασσογραφίες του — η Πυρπόληση της πρώτης οθωμανικής φρεγάτας στην Ερεσό από τον Παπανικολή και η Ναυμαχία του ναυάρχου Μιαούλη εναντίον δύο οθωμανικών φρεγατών στην είσοδο της Πάτρας — παρουσιάστηκαν στην Διεθνή Έκθεση του Παρισιού. Ο δεύτερος πίνακας παρουσιάστηκε και στην Έκθεση Μνημείων του Ιερού Αγώνα στο Πολυτεχνείο της Αθήνας το 1884. Τέλος, μία θαλασσογραφία του παρουσιάστηκε στην Διεθνή Έκθεση της Ρώμης το 1911.

Αν και οι τεχνοκριτικοί τον κατατάσσουν στην ακαδημαϊκή «Σχολή του Μονάχου», εντούτοις η φωτεινότητα των έργων του, ο ανοιχτός ορίζοντας και η κίνηση δείχνουν ότι ο Αλταμούρας είχε αρχίσει να ξεπερνάει την αυστηρή τελειότητα του ακαδημαϊσμού και να στρέφεται προς τονιμπρεσιονισμό.